آنجا که آفتاب بتابد ز اوج عز

سرگشتگی است مصلح ذره در هوا

آن ربِّ مقتدر که بود عشق نام او

عبد است حسن را بنگر اقتدار حسن

غره مشو که مرکب مردان مرد را

در سنگلاخ بادیه پی ها بریده‌اند

نومید هم مباش که رندان باده نوش

ناگه به یک ترانه به منزل رسیده‌اند

در هرچه بنگرم تو بدیدار بوده‌ای

ای نانموده رخ تو چه بسیار بوده‌ای

هر کس علاج درد دلی می‌کنند و ما

دم درکشیده تا الم او چه می‌کند

تن در نماز و روی به محراب ها چه سود

چون روی دل به قبله و دل در نماز نیست

در پرده‌ای و بر همه کس پرده می‌دری

با هر کسی و با تو کسی را وصال نیست

ای صوفی از تو منکر عشقی به زهد کوش

ما را ز عشق توبه نفرموده پیر ما

از من نشان دل طلبیدند بیدلان

من نیز بیدلم چه نوازم نوای دل

رمزی بگویمت ز دل ار بشنوی به جان

بگذر ز جان که زود ببینی لقای دل

دل عرش مطلق است و برو استوای حق

[...]

تو نامهٔ خدایی و آن نامه سر به مهر

بردار مهر نامه ببین تا درو چهاست

زین آفرینش آنچه تو خواهی ز جزء و کلّ

در نفس خود بجوی که جام جهان نماست

این جام را جلا ده و خود را درو ببین

[...]

ور خود ترا به چشم یقین دیده عاشقان

وافتاده از یقین خود اندر گمان همه

از بس که پر شدم ز صفات کمال تو

نزدیک شد که پر شود از من جهان همه

در کعبه گر ز دوست نبودی نشانه‌ای

حاجی کی التفات نمودی به خانه‌ای

گر راستی است هرچه طلب می‌کنی تویی

وین راه دور نیست به غیر از بهانه‌ای

چون اول از تو خواست که عشاق را بخواست

آخر چه شد که از همه بیزار بوده‌ای

وقتی علاج مردم بیمار کردمی

اکنون چنان شدم که ندانم دوای خویش

عالم ز ماجرای دل ریش ما پر است

با هیچ کس نگفته من این ماجرا هنوز

کمتر ز مور و مار شناس آن گروه را

کز بهر مور و مار تن خویش پرورند

گرگ اجل یکایک از این گله می‌برد

وین گله را نگر که چه آسوده می‌چرند

فرزند بنده‌ایست خدایا غمش مخور

تو کیستی که به ز خدا بنده پروری

گر مقبل است، گنج سعادت برای اوست

ور مدبر است، رنج زیادت چه می‌بری

چون چتر سنجری رخ بختم سیاه باد

با فقر اگر بود هوس مُلک سنجرم

تا یافت جان من خبر از مُلک نیم شب

صد مُلک نیمروز به مویی نمی‌خرم

عریان، ملک بخشم، گویی که خامه‌ام

[...]

منت خدای را که مطیع پیمبرم

فرمانبر قضای خداوند اکبرم

توحید، بحر و این تن من همچو کشتی است

جان ناخدای کشتی و عقل است لنگرم

تا از سواد وجه شدم سرخ روی فقر

[...]

عالم چو نقش موج به بحر وجود اوست

بود همه جهان به حقیقت نمود اوست