گفتم با آن کلال پسر ای نگار چست

گفتا شکسته تو به خمدان شود درست

تا دل به آن جهود پسر مات کرده‌ام

ایمان خود درست به تورات کرده‌ام

او را به خانه هرشب شنید که برده‌ام

ترسا شدن به خویشتن اثبات کرده‌ام

شوخ کمانگر من دل شد نشانه او

افتاد بر سر من سودای خانه او

در گوشه یی نشینم با قامت خمیده

سر سازم از رگ و پی رو در فسانه او

شوخ کمانگرم که دلم هست خسته اش

زورم نمی رسد به کمان شکسته اش

با آن نگار پیک مرا ذوق بندگیست

کارم چو آفتاب به عالم دوندگیست

زنگ فلک ز ناله من گشت پر صدا

دستم نمی‌رسد به میانش چه زندگیست

گفتم به شوخ مسئله گو ای پری لقا

افتاده است مسئله مشکلی مرا

شوخ زواله تاب مرا آب داد و رفت

بر دامنش چو دست زدم تاب داد و رفت

نانی که در تنور فراموش مانده بود

بر عاشقان سوخته در خواب داد و رفت

شوخ درودگر نکند راست خانه را

تا رفته بر درش نکنم سخت خانه را

چون تیشه سرفگنده به هر در که پا نهاد

محکم کند در اول دم سنج خانه را

آن شوخ یخ فروش که از اهل درد شد

در خانه بردم و دل عشاق سرد شد

گفتم شبی به شوخ سیاهی فروش خود

از من چه دیده یی که سیاهی نمی کنی

شوخ جگر کباب پزم هست آفتاب

در خانه تا برم جگرم می کند کباب

شوخ حلیم ساز که پیوند اوست سست

کار من شکسته ازو می شود درست

شوخ خمیرگیر که نرم است چون پنیر

دایم به زور مشت کند خواب چون خمیر

شوخ غلافدوز به ما این همه ملاف

چنان گرفته ایم تو را کارد با غلاف

آن تیرگر که سینه فگارم ز تیر او

در تاب گشته ام ز غم تاب گیر او

نگار بادبرک ساز را من مسکین

به آسمان رود از پای و کشم زمین

شوخ خمیرگیر به پل هشت می زند

هر کس که دیر می رسد او مشت می زند

ماه نمکفروش که آشوب دهر شد

او را به خانه بردم و شوری به شهر شد

شوخ خواص گوی ز درد من آب شد

داروی کار داد و مقید به خواب شد

ماه پتک فروش به پل کرده ماجرا

از دست او گرفتم و کردم به زیر پا