گنبد پیروزه‌گون پر ز مشاعل

چند بگشته است گرد این کرهٔ گل؟

علت جنبش چه بود از اول بودش؟

چیست درین قول اهل علم اوایل؟

کیست مر این قبه را محرک اول؟

[...]

لشکر پیری فگند و قافله ذل

ناگه بر ساعدین و گردن من غل

غلغل باشد به هر کجا سپه آید

وین سپه از من ببرد یکسر غلغل

شاد مبادا جهان هگرز که او کرد

[...]

هر که بجنباند این درخت کلان را

از بر او مرغکان زنند پر و بال

ایزد کرده‌ست وعده با ملک ما

کش برساند به هر مراد دل امسال

باز ندارد عنان و باز نماند

تا نزند در یمن سناجق اقبال

دست به می شاه را و دل به هژیران

دیده به روی نکو و گوش به قوال

عالم خاک کف دو پای تو کرده‌ست

عز و جل ایزد مهیمن متعال

ای ملک این ملک را تو دانی معنیش

ملک بگیر و سر خوارج بفتال

از دل گردان برآر زهره به پیکان

در سر مردم بکوب مغز، به کوپال

جمله برین رسم و این نهاد همی‌باش

قدر تو هر روز و روزگار تو چون فال

دهقان در بوستان همی سحر آمد

تا ببرد جانشان به ناخن و چنگال

بر سر گهواره‌شان به روی فتاده

مروحهٔ سبز در دو دست همهٔ سال

هر یکی از ساعدین مادر و بازو

خویشتن آویخته به اکحل و قیفال

دهقان روزی ز در درآید شبگیر

گوید: کان دختران گربز محتال

من نه مسلمانم و نه مرد جوانمرد

گر سرتان نگسلم زدوش به کوپال

حنجره و حلقشان ببرند ایشان

نادره باشد گلو بریدن اطفال!

در طمع آنکه کشته را بفروشند

اینت عجایب حدیث و اینت عجب حال

نه به قصاصش کنند خلق اشاره

نه به دیت پادشاه خواهد ازو مال

راست چو کشته شوند و زار فکنده

آیدشان مشتری و آید دلال

روز دگر آنگهی به ناوه و پشته

در بن چرخشتشان بمالد حمال