چشمه سراب است فریبش مخوَر

قبله صلیب است نمازش مَبَر

گر خبرت باید چیزی مخور

کز همه چیزیت کند بی‌خبر

صبح بدان می‌دهدت تشت زر

تا تو ز خود دست بشویی مگر

گر سخن راست بود جمله دُر

تلخ بود تلخ که الحقُ مُر

شب چو بِبَست آن همه چشم از سحر

روز در او دید به چشمی دگر

چند زنی دست به شاخ دگر؟

که «مرا دولت ازین بیشتر»

کیسه‌بُرانند درین رهگذر

هرکه تهی‌کیسه‌تر آسوده‌تر

گر همه عمرت به غم آرد به سر

از پی تو غم نخورد غم مخور

زهر ترا دوست چه خواند؟ شکر

عیب ترا دوست چه داند؟ هنر

گر سفر از خاک نبودی هنر

چرخ شب و روز نکردی سفر