لاله صفت، نازده از خون ایاغ

گل نتوان کرد به دامن ز باغ

داشت به یک دانه جهانی فراغ

نُه چمن و هفت گل و چار باغ

رقصِ من اندر سرِ گُل‌هایِ باغ

رقصِ شعاع است به رویِ چراغ

سبزه که جاسوس نباشد به باغ

دادنِ راپورت نداند کلاغ

نور فشانی است غرض از چراغ

بهر تفرّج بُود آیینِ باغ

گشت گل تازهٔ این باغ و راغ

پی‌ سپر اشتر و اسب و الاغ

در ره و در خانه و صحرا و باغ

موجب دردسر و موی دماغ

یا که ز تحصیل چو یابد فراغ

پر شودش از می‌شهوت ایاغ

نغمه زنم بر سر دیوار باغ

خوش کنم از بوی ریاحین دماغ

سیر و خرام تو، چه حاصل بباغ

زاغی و طاوس نماند به زاغ