اشک کواکب نگر چرخ غم اندود را

گریه فراوان بود خانهٔ پر دود را

صبر گوارا کند هرچه ترا ناخوش است

ساعتی از کف بنه آب گل آلود را

بی‌نمکی‌های دهر کار به جائی رساند

[...]

نقش خیالش نبرد، گرد کدورت ز دل

صورت شادی چه سود، کاخ غم اندود را

چرخ درآشوب دهر، تابع سرچشمه است

نهر چه صافی دهد، آب گل آلود را؟