خامهٔ مشکین من، تا شده معنی طراز

کرده جهان سخن، تنگ به دانشوران

سر نتواند فراخت، حاسد برگشته بخت

خامه مرا در بنان، تیر بود درکمان

ای مژه و غمزه ات، صفدر صاحب قران

خود شکافد به تیغ، درع دَرَد با سنان

منّت سرو قدت، فصل بهار خطت

بار نهد بر زمین، ناز کند بر زمان

دوش دلم چون کشید خنجر آه از قراب

پشت حواصل پدیدگشت ز پر عقاب

کین فلک مهر شد، از نفس پاک من

ترک سمن چهر شد، هندوی مشکین نقاب

داور رومی به شب، تیغ کشید از غضب

[...]