آه از آن دم که رفت لابد و ناچار

رو به ره ایروان سوارهٔ قاجار

یار من از من جدا شد آن دم و گشتم

یار به اندوه و رنج و غصهٔ تیمار

ملک مصون است و حصن ملک حصین است

منت وافر خدای را که چنین است

هر شب و روزیکه بی تو میرود از عمر

هر نفسی میرود هزار ندامت

صید شهان جمله وحش و طیر بود لیک

صید شه ماست هر چه شیر نر آمد

گوشه گرفتم ز خلق و فایده نیست

گوشه چشمش بلای گوشه نشین است

هبطت الیک من المحل الارفع

ورقاء ذات تعزز و تمنع