بر هرکه حسد بری امیرِتو شود

وز هر که فرو خوری اسیرِ تو شود

تا بتوانی تو دستگیری می‌کن

کان دستِ گرفته دستگیرِ تو شود

ای آنکه تویی محرم راز همه کس

شرمندهٔ ناز تو نیاز همه کس

چون دشمن و دوست مظهر ذات تواند

از بهرِ تو می‌کشیم نازِ همه کس

هرکه به ورزیدنِ کمال کند روی

شیوهٔ نقصان ز هیچ روی نورزد

زلزلهٔ حرص اگر ز هم ببرد کوه

گرد قناعت ز آستانش بلرزد

رفعت اهل زمانه کسب کند آنک

[...]

منظر دل نیست جایِ صحبت اغیار

دیو چو بیرون رود فرشته درآید

صالح و طالح متاعِ خویش نمودند

تا که ز چشم افتد و که در نظر آید

رطلِ گرانم ده ای مرید خرابات

شادیِ شیخی که خانقاه ندارد

گوشهٔ ابروی تست منزلِ جانم

خوشتر ازین گوشه پادشاه ندارد

گو برو و آستین به خون جگر شوی

[...]

کی بو که قدم از این جهان برگیرم

چون عیسی راهِ آسمان برگیرم

این دست دل از دامنِ تن باز کشم

این بارِتن از گردنِ جان برگیرم

روز ندانم چگونه شب کند آن کس

کز تو امید شب وصال ندارد

آخر بکند فلک شمار من و تو

باز اندازد به حشر کار من و تو

هم پیش من و پیش تو آرد آن روز

کردار من و تو کردگار من و تو

از چهرهٔ عاشقانه‌ام زر بارد

وز چشم ترم همیشه آذر بارد

در آتش عق تو چنان سوخته‌ام

کز ابر سرشکِ من سمندر بارد

ای آینهٔ ذات تو ذات همه کس

مرآت صفات تو صفاتِ همه کس

ضامن شدم ازبهر نجات همه کس

بر من بنویس سیئات همه کس

چهرهٔ هندو و روی ترک چرا شد

همچو دل دوزخی و روی بهشتی

از چه سعید اوفتاد و از چه شقی شد

زاهد محرابی و کشیش کنشتی

چیست خلاف اندر آفرینش عالم

[...]