فترکته جرز السباع بنشئه

یضمن قلّة رأسه و المعصم‌

در بر آن را که چون تو یاری باشد

گر ناله کند سیاه کاری باشد‌‌

گر جان باشارتی بخواهی زرهی

در حال فرستم و توقف نکنم

خالی نه از من و نه بینم رویت

جانی تو که با منی و دیدار نه!

گفتی مستم، بجان من گر هستی

مست آن باشد که او نداند مستی!‌

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی

بی جان گردم اگر ز من بر گردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس،

جان زان که نزد بی غم عشق تو نفس،

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس،

چشم از پی آنک خود ترا بیند و بس‌