خدایا رخصت پرواز ازین دام مجاز ده

به هر جا می‌رود فرمان تو خط جوازم ده

ز شاخ و برگ من پر کن گلستان دو عالم را

پس آنگه رخصت باد خزان در ترکتازم ده

زبانم چیست خونی منجمد ز آسیب دم سردی

[...]

دلم بگرفت ز آیین ریاپوشان پالانی

روم از کاروان ناله دزدم دلق عریانی

گهی چون باد برخیزم به پابوس تهی گردی

گهی چون زلف وا افتم در آغوش پریشانی

همه قلبند اما قلب میزانی نه انسانی

[...]

به دور شاه عادل شاه عباس جهانگیری

که هفت اقلیم شد از صیت فتحش دولت‌آبادی

به امر خان عالی‌ شأن حسین‌ این قصر عشرت شد

تمام و گشت تاریخش «چه زیبا عشرت‌آبادی»

به داغی بستم آیین طراوت لاله‌زاری را

به یک ساغر به سر بردم چو گل فصل بهاری را

نخستم بند بردارید از پا چون بسوزیدم

که همچون شعله یک ساعت به کام خویشتن افتم

لبی کز نازکی بار تبسم بر نمی‌تابد

به خون غلطم که امروزش به دشنام آشنا کردم

چمن پیرای صبحم کیمیای خار و خس دارم

به هر شاخ ترنجی آفتابی پیش‌رس دارم

پر پروانه‌ام در حسرت پرواز گم بادا

اگر امید دودی از چراغ هیچ کس دارم

حدیث شوخ لعلت نازک افگارش کنم ترسم

مگر آهسته آن لب را تبسم‌وار بگشایی