کفی پر آب کرد و خواست تر سازد لب خشکش

به یاد آورد کام تشنه شاه شهیدان را

نخورد آب ولی پر کرد مشک و شد ز شط بیرون

که بارید از عدو تیر بلا چو ابر باران را

برای حفظ مشک آب پیش حمله عدوان

خریداری به جان می‌کرد نوک تیر و پیکان را

تنش چو نبرک شد چاک چاک از ناوک دشمن

ز پیکر مرغ روحش کرد میل کوی جانان را

فکندند از یسار و از یمین آخر به تیغ کین

ز جسم نازنینش دست همچون شاخ مرجان را

تنش خالی ز خون گشت و ولی بدمشک پرآبش

به شکر آب می‌کردی سپاس حی سبحان را

که ناگه از کمانگاه قدرتیری ز کین آمد

قضا بر مشک بنشانید تا پر تیر پران را

چو آبش ریخت افتاد و ندا زد سوی شاهدین

که دریاب ای برادر این شهید زار و نالان را

در این هنگام رفتن بر سر این کشته راهت

بنه پایی که تا سازم نثار مقدمت جان را

گذشت از این جهان و از غم بی‌دستش (حاجب)

مجدد کرد در عالم ز سیل اشک طوفان را

که با این آفتاب، عالم بتر از شب بود ما را

سزد تو آفتاب آیی و روز ما بیفروزی

چه خوش کردندی، این الحاح را بنده‌پرستان را

گذشتی و همه کس را، بُدی آن روز بهروزی

خوشا بر شهریار ما و در این شهر یار ما

خوشا نوروزشان و روزشان خوش، در چنین روزی

کنون ظلمت به ما فهماند، قدر روشنایی را

سزد اکنون تو شمع مرده را، از نو بیفروزی