زرفتن تا به رفتن فرق‌ها شد درطریق حق

کجا رفتار دانشور، کجا رفتار نابینا

جهان آرای بی صورت به شکل خویش کردآدم

توزینسان سغبهٔ صورت زنسل آدمی حاشا

تراهم صورت خودپای بند راه معنی بس

به صورت‌ها منه دل، بند محکم‌ترمکن برپا

به این جانی که هرجا نور ز زورآب ونان دارد

نخواند مردمت مردم نداند بخردت دانا

به گویایی و بینایی ز جانوربه بودمردم

نه با گویایی طوطی نه با بینایی حربا

بلی گویابود مردم ولی با جان گوینده

بلی بینا بود انسان ولیکن با دل بینا

جهان بین رااگرجان بین کنی بینش ورت خوانم

وگرنه رو عصایی جو که داری چشم نابینا

چه سازی حس حیوان یاربهردیدن جانان

چه گیری پرِّ کرکس وام بهر منزل عنقا

دوبال کرکس نفس خودازسنگ فنابشکن

که کرکس نشکند این بال نتوان رفت زی بالا

به گیتی هرچه رانی‌کام، یابی بیش حرص خود

که‌چندان‌کاب افزون نوشی، افزون یابی استسقا

ظفر برخویش گرخواهی زخویش اول گریزان‌شو

گریزی اصل فیروزی شکستی عین استیلا

تراهر آفتی کایدبه پیش از خویشتن دانش

چنار آری به خویش ازخویشتن، آتش کندپیدا

ره فقر و فناراساز هم فقر و فنا باید

نه هندی خیل با حربه نه ختلی خنگ باهرا

چنان بینی که باجانان چه گربرخصم آتش خو

چنان باشی که در گلشن چه گردرکام اژدرها

همه ابر ار بلا بارد زجستن برنتابی سر

همه دشت ار سنان روید ز رفتن وانگیری پا

شوی پولاداگر کوه آید وضرغام اگرپیشه

سمندر گردی ار آتش رسد مرغابی از دریا

مگردرسایهٔ احمدکنی این راه طی ور نه

ازو هارب شود راهب وز او ترسان بود ترسا

ابوالقاسم محمد(ص) کهف ملت هادی امت

ظهورش آیت رحمت وجودش مظهر اسما

به دانش کوش ای نادان و بینش جوی ای دانا

که دانش سروری ذی‌شان وبینش خسرووالا

به دانش کوش ای نادان و بینش جوی ای دانا

که دانش سروری ذی‌شان وبینش خسرووالا