وزان پس مرد و مال آمد ز قیصر

چنان کاید ز کهتر سوی مهتر

به یک رویه ز چین تا مصر و بربر

شدند او را ملوک دهر چاکر

که را دیدی تو از شاهان کشور

بدین نام و بدین جاه و بدین فر

دهد یزدان بدان بنده سراسر

که او باشد بدان همواره درخور

به رادی هست از حاتم فزونتر

به مردی بهترست از رستم زر

چنان گوید زبان هفت کشور

که گویی زان زمینش بود گوهر

بدو با همسران مثل برادر

نباشد زادمردی زین فزونتر

خداوند جهان شاه دلاور

پدید آورد رسمی زین نکوتر

نیارد کس نگه کردن در آن‌زر

وگرنه بر سر آن‌زر نهد سر

یکی تشریف دادش شه که دیگر

نداده‌ست ایچ کس را زان نکوتر

هم از گوهر گزیده هم ز اختر

هم از منظر ستوده هم ز مخبر

جهانش بنده باد و بخت رهبر

زمانه چاکر و دادار یاور

روان گشت از کهستان روز دیگر

به کوهستان همدان رفت یکسر

سخن باید که چون از کام شاعِر

بیاید در جهان گردد مسافر

جهان یِکْسَر شده او را مُسَخَّر؛

ز حدِّ باختَر تا حدِّ خاوَر.

چو «زَرد» آن رازدارِ شاهِ کشور،

مَر او را هم وزیر و هم برادر.

ز لاله هر کسی را بَرْ سَرَ افْسر.

ز باده هر یکی را بر کفَ اخْگر.

به پشتِ ژِنده پیلی کوه‌پیکر.

گرفته کوه را در زرّ و گوهر.

ز گرگان، آبنوشِ ماه‌پیکر.

همیدونَ ازْ دهستان، نازْدلبر.

شِکرلب‌نوش، اَزْ بومِ هَماوَر.

سَمَن رنگ و سَمَن بوی و سَمَن بَر.