نگفتم جا مده بر چهره گیسو

مسوزان اندر آتش بچه هندو

بت فایز گمانم، کافرستی

که با آتش‌پرستی کرده‌ای خو

خوش الحان مرغکی وقت سحرگاه

مرا بیدار کرد از صوت دلخواه

زدی هی بال‌، خواندی شعر فایز

که بر تو باد رحمت‌ بارک‌الله

نسیم آهسته آهسته سحرگاه

روان شو سوی یار از راه و بیراه

بجنبان حلقهٔ زنجیر زلفش

ز حال زار فایز سازش آگاه

دلم از بس که دنبال تو گشته

دل خون‌گشته پامال تو گشته

مگر در وقت مردن خون فایز

ترشح کرده و خال تو گشته

غم و غصه تن و جانم گرفته

فراق یار دامانم گرفته

به کشتی اجل فایز سوار است

میان آب، طوفانم گرفته

پری‌رویان به ما کردند نظاره

یکی چون ماه و باقی چون ستاره

کمان ابرو و مژگان تیز کردند

زدند بر جان فایز چون هزاره

به زیر زلف برق گوشواره

زدی بر خرمن عمرم شراره

بیا فایز که از نو آتش طور

تجلی کرده بر موسی دوباره

ندانم ای غزالم از چه دشتی

در ایام جوانی خوش گذشتی

گذشتی از بر چشمان فایز

چو عمر رفته رفتی برنگشتی

بتا در گوش، گوش آویز داری

لب می‌گون شکّرریز داری

بشارت می‌دهد این دل به فایز

دلی در سینه مهرانگیز داری

خروس امشب بداده هرزه‌خوانی

مگر وقت سحر امشب ندانی؟

اگر بیداد گردد یار فایز

به بالت تیر تا شهپر نشانی

به قامت مظهر سرو رسایی

به طلعت دلفریب و جانفزایی

تو با این قامت و حسن خداداد

هزار افسوس ای مه، بی‌وفایی

نمی‌بینم ز مردم آشنایی

نمی‌آید ز کس بوی وفایی

مده فایز به وصل گلرخان دل

که آخر می‌کشندت از جدایی

مزن شانه به زلف پرشکن را

مپوش از سنبل تر یاسمن را

دل فایز وطن دارد در آن زلف

مکن دور از وطن اهل وطن را

عجب دارم از آن زلف چلیپا

که دارد صد هزاران دل در آن جا

بت فایز! مزن شانه بر آن زلف

مکن ویرانه خود آن آشیانها

بهار آمد گلستان شد مطرا

شدند از نوعنا دل مست و شیدا

جوانی کاش فایز! بد چو گلشن

که هر ساله شدی سرسبز و خضرا

بتا آهسته تر بردار پا را

از این دام بلا بردار ما را

سراغ نیمه جان داری ز فایز

بیا بستان سر منت خدا را

اگر خواهی بسوزانی جهان را

رخی بنما بیفشان گیسوان را

بت فایز اشارت کن به ابروت

بکش تیغ و بکش پیر و جوان را

به رخ جا داده ای زلف سیه را

به کام عقرب افکندی تو مه را

که دیده عقرب جراره فایز؟

زند پهلو به ماه چهارده را

مرا خلد برین دی بودیم جا

کنونم دوزخ است امروز ماوا

نمانده دی نماند فایز امروز

خدا داند چه باشد حال فردا

به دست آن بت طاووس زیبا

میان عاشقان شد فتنه برپا

دل فایز همیشه در هراس است

که ما کشته شویم و یار رسوا