شنیدم آنقدر از دوستان تلخ

که شد شیرینی جان در دهان تلخ

نباشد چشم او بی زهر چشمی

بود بیمار را دایم دهان تلخ

نه هر دل جای سودای تو باشد

دلی کز جا رود جای تو باشد

گل از شبنم سراپا چشم گردید

که حیران تماشای تو باشد

دو عالم را تواند پشت پا زد

[...]

به کویش مشت خاکی می فرستم

پیام دردناکی می فرستم

دماغ نامه پردازی ندارم

به مستان برگ تاکی می فرستم

محبت چون کند زورآزمایی

شکست آرد به قلب مومیایی

به رنگ و بو مناز ای گل که دارد

خزان در آستین دست حنایی

مرا چون نیست طالع ز آشنایی

همان بهتر که سازم با جدایی

من و بیگانگی، کز خوش قماشی

ندارد پشت و رو چون آشنایی

به کویش مشت خاکی می فرستم

پیام دردناکی می فرستم

دماغ نامه پردازی ندارم

به مستان برگ تاکی می فرستم

محبت چون کند زورآزمایی

شکست آرد به قلب مومیایی

به رنگ و بو مناز ای گل که دارد

خزان در آستین دست حنایی

مرا چون نیست طالع ز آشنایی

همان بهتر که سازم با جدایی

من و بیگانگی، کز خوش قماشی

ندارد پشت و رو چون آشنایی

ز پیری حاصل من مد آه است

که دود شمع کافوری سیاه است

با خود پرداز از منزل طرازی

که خودسازی به است از خانه سازی

ز تن عضوی بود دلهای خودکام

که رنگ برگ دارد میوه خام