اگر در خواب خود را دیده باشی

چه گلها از دل ما چیده باشی

به خود صد پیرهن بالیده باشد

اگر بر روی گل خندیده باشی

دلم آیینه دار سینه صافی است

[...]

نمی دانم زبان دادخواهی

گرفتار توام خواهی نخواهی

اگر صیقل گر لطفت نباشد

چه خواهم کرد با این رو سیاهی

قناعت می دهد داد دل ما

[...]

دلم در اضطراب اضطراب است

که هر گردش طلسم فتح باب است

بنازم همت دست تهی را

هر انگشتش کلید فتح باب است

نگاهش از سر مژگان به جنگ است

خدا صبری دهد جوش فرنگ است

دل ما هم دلی دارد کم از کیست

چو صدق آیینه گردد شیشه سنگ است

شهید دوستی گشتن فن ماست

به هرکس دوست گشتن دشمن ماست

دلیرت در جفا جز من که کرده است

تو خون می ریزی و در گردن ماست

ببالد دیده حیرانی پناه است

بنازد دل محبت دستگاه است

به این بیگانگی الفت شعار است

به این شیر افکنی آهونگاه است

چه قربانهای گلگون پوش دارد

[...]

تماشا باز در چشمم نهانی است

نگه در پرده، مست جانفشانی است

سرهنگامه ای گردم که آنجا

تغافل خانه زاد لن ترانی است

دل از خواری ببالد عزتش هست

خریداری ندارد قیمتش هست

کف خاکی کزان فرسوده تر نیست

سرشت ذره کی در طینتش هست

چرایی سرگران تقصیر ما چیست

بکش، در آتش افکن، مدعا چیست

گذشت از یک تغافل روزگارم

نمی دانم نگاه آشنا چیست

چو گل بر غنچه می خندد دهانت

زند سیلی به نسرین ارغوانت

ز باریکی حدیثی در میان بود

به یاد آمد مرا موی میانت

غبار ما به او گل می فرستد

که پیغام تحمل می فرستد

شکار طره آشفتگیها

به خوابم بوی سنبل می فرستد

سرم در محشر سودا نگنجد

دلم در سینه صحرا نگنجد

غمش از دل الهی کم نگردد

ز ملک پادشاهی کم نگردد

ز لعلت شور بلبل تازه گردد

ز بویت گل بلند آوازه گردد

چو خندان بگذری بر طرف گلشن

گلستان یک دهن خمیازه گردد

تغافل در نگه پنهان که دارد

تبسم زیر لب خندان که دارد

ز مژگان می نویسم سطر اشکی

سواد نسخه طوفان که دارد

نگاهش آشنا شد آشناتر

دعای بی اثر حاجت رواتر

اثرها دیده ام از دوستداری

دلش از بیوفایی بیوفاتر