گهی باشد زپای بسته چون کوه

بزیر بار غم چون کوه اندوه

منم خورشید تابان سوی هر کوه

همه ذرّات اینجا بر من انبوه

مرا حاصل توئی در درد و اندوه

برون آور مرا از بار این کوه

طلبکار تو است اینجایگه کوه

بمانده دائم اندر عار اندوه

هزاران رنگ گوناگون اَبَرکوه

برون آرد بهار و گل به انبوه