بهرحالی که بودم خوش سرودم

نقاب از روی هر معنی گشودم

مپرس از اضطراب من که با دوست

دمی بودم دمی دیگر نبودم

شریک درد و سوز لاله بودم

ضمیر زندگی را وا نمودم

ندانم با که گفتم نکتهء شوق

که تنها بودم و تنها سرودم

به زحمت جوفِ لنگش جا نمودم

درِ رحمت به رویِ خود گشودم

مرنج از من که امشب مست بودم

به مستی با تو گستاخی نمودم

همه گل‌های عالم آزمودم

ندیدم چون تو و عبرت نمودم

چو گل بشنید این گفت‌ و شنودم

بگفتا من گلی ناچیز بودم

در آن مدت که من امید بودم

بکردار تو خود را می‌ستودم