عجبتر آنکه چندین جور بینم

نفرسایم همانا آهنیم

من و تو هر دو خواهم مست و خرم

بسان لام الف پیچاده بر هم

فزون از گونه گونه تخم عالم

فزون از نر و ماده نسل آدم

تو با ایشان و ایشان با تو خرم

همه چون سلسله پیوسته درهم

مرا این بزم و این ایوان خرم

بدل ناخوشترست از جای ماتم

ترا از من نگه دارند محکم

روان را چون نگه دارند از هم

سه چندان کز هوا بارد همی نم

درین شب بر دلم بارد همی غم

گر از نا دیدنت بی باک باش

به گوهر دان که من ناپاک باشم

به چونین خوش زمان و نغز هنگم

که گیتی تازه بود و روز پدرام

مرو با شاه و ایدر باش خرم

تو بی غم باش او را دار در غم

چرا این دام را بر هم ندرم

درخت ننگ را از بن نبتم

زمین دیلمان جاییست محکم

بدو در لشکری از گیل و دیلم

یکی هفته به آمل بود خرم

دمادم زد همی رطل دمادم

به فرش گشته سه چیز از جهان کم

یکی رنج و دوم درد وسوم غم

ز پیکر همچو کوهی کرد، محکم

ز صورت چون بهشتی گشته خرم

به گاه روشنایی ماه و انجم

بدو مانند همچون بت به مردم