عقیق میم‌شکلش سنگ در مشت

که تا بر حرفِ او کس نَنْهد انگشت

سپید و نرم چون قاقم بر و پشت

کشیده چون دُم قاقم ده انگشت

مزن بی‌پیش‌بینی بر کس انگشت

چنان کان نر کبوتر ماده را کشت

به بالین شه آمد تیغ در مشت

جگرگاهش درید و شمع را کشت

چو جبریل از رکابش باز پس گشت

عنان بر زد ز میکائیل بگذشت

بسا منکر که آمد تیغ در مشت

مرا زد تیغ و شمع خویش را کشت