در گنبد به روی خلق در بست

سوی مهد ملک شد دشنه در دست

که جان با جان و تن با تن بپیوست

تن از دوری و جان از داوری رست

جهان بین تا چه آسان می‌کند مست

فلک بین تا چه خرم می‌زند دست

در آمد مردی از در چوب در دست

به خشم آن چون را بگرفت و بشکست

ز محنت رست هر کو چشم دربست

بدین تدبیر طوطی از قفس رست

چو عیسی بر دو زانو پیش بنشست

خری با چارپا آمد فرادست

گرفته ساقیان می بر کف دست

شهنشه خورده می‌، بدخواه‌ِ شه مست

که ناگه پیکی آمد نامه در دست

به تعجیلم درودی داد و بنشست