بت زنجر موی از سیمگون دست

به زنجیر زرش بر مهره می‌بست

جهان می‌گفت کامد فتنه سرمست

سیاهی بر لبش مسمار می‌بست

برآید ناگه ابری تند و سرمست

بخون ریز ریاحین تیغ در دست

چو شه را کرده بود آرایشی چست

به کافور و گلاب اندام او شست

کشیده سرمه‌ها در نرگس مست

عروسانه نگار افکنده بر دست

در گنبد به روی خلق در بست

سوی مهد ملک شد دشنه در دست

که جان با جان و تن و با تن به پیوست

تن از دوری و جان از داوری رست

که جز شیرین که در خاک درشتست

کسی از بهر کس خود را نکشت است

جهان بین تا چه آسان می‌کند مست

فلک بین تا چه خرم می‌زند دست

در آمد مردی از در چوب در دست

به خشم آن چون را بگرفت و بشکست

ز محنت رست هر کو چشم دربست

بدین تدبیر طوطی از قفس رست

چو عیسی بر دو زانو پیش بنشست

خری با چارپا آمد فرادست

که ناگه پیکی آمد نامه در دست

به تعجیلم درودی داد و بنشست

گرفته ساقیان می بر کف دست

شهنشه خورده می بدخواه شه مست