در آمد نقش‌بندِ مانوی‌دست

زمین را نقش‌های بوسه می‌بست

به عشرت بود روزی باده در دست

مهین‌بانو درآمد شاد و بنشست

چو از جام نبید تلخ شد مست

حکایت را به شیرین باز پیوست

من آن گه گفتم او آید فرادست

که اقبال مَلِک در بنده پیوست

خبر دادند کاکنون مدتی هست

کز این قصر آن نگارین رخت بر بست

سمن ساقی و نرگس جام در دست

بنفشه در خمار و سرخ گل مست

ریاحین بر ریاحین باده در دست

به شه‌رود آمدند آن روز سرمست

و زآن پس رسم شاهان شد که پیوست

بود در بزم‌گه‌شان تیغ در دست

ملک بر تنگ شکر مهر بشکست

که شکر در دهان باید نه در دست

سعادت برگشاد اقبال را دست

قَرانِ مشتری در زهره پیوست

عروس شب چو نقش افکند بر دست

به شهرآرایی انجم کله بربست

به سرپنجه مشو چون شیر سرمست

که ما را پنجه‌ٔ شیرافکنی هست

دگر وجه آن که گر وجهی شد از دست

از آن روشن‌ترم وجهی دگر هست

نبُرّد دزد هندو را کسی دست

که با دزدی جوان‌مردیش هم هست

چو ما را قند و شکر در دهان هست

به خوزستان چه باید در زدن دست؟

چو می‌بینم کنون زلفت مرا بست

تو در دست آمدی من رفتم از دست

تو سرمست و سر زلف تو در دست

اگر خوش‌دل نشینم جای آن هست

ملک برخاست جام باده در دست

هنوز از بادهٔ دوشینه سرمست

نباشد هیچ هشیاری در آن مست

که غُل بر پای دارد جامْ در دست

و گر خواهی به شاهی باز پیوست

دریغا من که باشم رفته از دست