چو دیدم ویس بود آن ماه پیکر

چو ماهم کرد دور از خواب و از خور

تنم دیگر شده‌ست و گونه دیگر

یکی مویست پنداری یکی زر

بدین سان بانوی جمشید گوهر

به خوبی نامدار هفت کشور

پیام من بگو با آن سمنبر

بهانه بیش ازین پیشم میاور

بگفت این و پس او را تنگ در بر

کشید و داد بوسی چند بر سر

به درد مادر و هجر برادر

گسسته عقد مروارید بربر

گناه از مرو بینم یا ز اختر

و یا زین چرخ خود کام ستمگر

نشسته بر سمند کوه پیکر

مرو را نیزه در کف تیغ در بر

مرا گفتی به آواز چو شکر

که چونی یار منی جان برادر

نهاده دایه دستش بر سر و بر

همی گفت ای چراغ و چشم مادر

به تخمه تا به آدم شاه و مهتر

به گوهر شاه موبد را برادر

به توران نیست همچون او کمان ور

به فرمانش رونده مرغ با پر

چرا پاسخ ندادی هر چه بتر

چنانچون با پیامش بود در خور

بدین سر ننگ و رسواییش بی مر

بدان سر آتش دوزخ برابر

جوابش داد ویس ماه پیکر

که نیک و بد همه بخت آورد بر

چو سر بر زد ز خاور روز دیگر

خور تابان چو روی ویس دلبر

ز نوشین مادر و فرخ برادر

یکی با جان یکی با دل برابر

ز شهر تو نیاید جز بد اختر

ز تخم تو نیاید جز فسونگر

کند ویژه نژاد پاک گوهر

از آن گوهر که او دارد فروتر

چو افسونها به گرد آورد بی‌مر

ز هر رنگ و زهر جای و ز هر در