پریخوانی بافسونم هنر کرد

من دیوانه را دیوانه تر کرد

خدا شد پس ز خود در خود سفر کرد

مسمائی بهر اسمی نظر کرد

بهر دل عشق رنگ تازه بر کرد

گهی با سنگ گه با شیشه سر کرد

ترا از خود ربود و چشم تر داد

مرا با خویشتن نزدیک تر کرد

مرا ذوق سخن خون در جگر کرد

غبار راه را مشت شرر کرد

به گفتار محبت لب گشودم

بیان این راز را پوشیده تر کرد

جدائی شوق را روشن بصر کرد

جدائی شوق را جوینده تر کرد

نمی دانم که احوال تو چون است

مرا اینب و گل از من خبر کرد

گل اندر زیر پا گسترده پر کرد

مرا با همنشینی مفتخر کرد

چو عمرم مدتی با گل گذر کرد

کمال همنشین در من اثر کرد

گه از اندیشه بر هر سو نظر کرد

گه از تشویش سر در زیر پر کرد

ترا تا آسمان، صاحب نظر کرد

مرا مفتون و مست و بی خبر کرد