به گنبد در کنند این قوم ناورد

برون از گنبد است آواز آن مرد

دل عالم تویی در خود مبین خُرد

بدین همت توان گوی از جهان برد

سیاهی از حبش کافور می‌برد

شد اندر نیمه‌ره کافور‌دان خرد

چگونه تلخ نبوَد عیشِ آن مرد‌؟

که دَم با اژدهایی بایدش کرد

به چربی گفت با او کای جوانمرد

ره اسلام گیر از کفر برگرد

بپرسید از بریدان جهانگرد

که در گیتی که دیدست اینچنین مرد

کسی کو بر پر موری ستم کرد

هم از ماری قفای آن ستم خورد

چو عاجز وار باید عاقبت مرد

چه افلاطون یونانی چه آن کرد

درنگ روزگار و گونه گرد

کند رخسار مروارید را زرد

شکوهش پنج نوبت بر فلک برد

نفاذش کرد هفت اقلیم را خرد