رسیدستی یقین زان حضرت پاک

وطن کردستی اندر حقهٔ خاک

اگر باشی چنین در حقهٔ خاک

کجا گردی ز آلایش یقین پاک

درون خاکی اندر حضرت پاک

مکن آلوده خود را اندر این خاک

حقیقت نور جوهر یاب در خاک

که خاک آمد خود صانع پاک

اگر این نقش پنهانی کنی پاک

نماند نار و ریح و ماه با خاک

فروکش جام جانان تا شوی پاک

حقیقت از نمود خاک و افلاک

همه خواهیم رفتن در سوی خاک

نماند جاودان دوران افلاک

کمال عقل را برداشته پاک

بلا دیده حقیقت داشته خاک

چنان جانم شده است از خویشتن پاک

که میخواهد که باشد خاک در خاک

از این منزل برانید از دل پاک

حقیقت نار و ریح و آب با خاک

سوی خاک آمدی اوّل ز افلاک

وطنگاه تو شد این کرهٔ خاک

چو جان نوریست نار افتاده در خاک

از آن آتش نهاده بر سر افلاک

نه باران آید از آن حضرتِ پاک

زمستان اندر اینجا بر سر خاک

ز قرآنش همه روشن شود پاک

حقیقت اندر اینجا جمله در خاک

شما را میکنم واصل زافلاک

که گردانست او در حضرت پاک

در آندم باز بیند آن نظر پاک

نباشد این زمان هم آب و هم خاک

نظر کن دل که تو بود منی پاک

ولیکن پرده بستم تا کنم خاک

که هان ای روح گردنده در افلاک

کنون شو این زمان در صورت پاک

خبردارم کنون زان حضرت پاک

که اینجا آمدم اندر سوی خاک

جدا ماندم یقین از حضرت پاک

رسیدم در یقین تا منزل خاک