چو منصوراز حقیقت دل رها کرد

ز جان آهنگ دیدار خدا کرد

طبیعت این زمان کز حق جدا کرد

همه کارت عجب بی اقتضا کرد

حقیقت شرع نیک از بد جدا کرد

نمود زشت منثور و هبا کرد

در از عالم بسوی خود فنا کرد

پس آنگه رخ بدرگاه خدا کرد

همه ذات تو دید و خود فنا کرد

میان جملگی خود مقتدا کرد

بت خود اندر آخر او فنا کرد

حقیقت در فنا بُت را بقا کرد