چو روشن شد رهم زان چهر رخشان

چه غم گر موج بینم یا که طوفان

ترا افروزد آن چهر فروزان

مرا هم دم زند بر دیده پیکان

بتندی گفت کای مسکین نادان

چرائی فارغ از ملک سلیمان

یکی پاکیزه رودی از بیابان

روان گشته بدامان گلستان

تو سرمستی و ما صید پریشان

تو آزادی و ما در بند فرمان

بگفتا، هیچ گل در طرف بستان

نماند جاودان شاداب و خندان

خرابیهاست در این سست بنیان

بخون باید نوشت، این عهد و پیمان

تو مشتی پنبه، من پروردهٔ کان

تو چون شب تیره، من صبح درخشان

گه احرام، روز عید قربان

سخن میگفت با خود کعبه، زینسان

بدینسان داد پاسخ، گرگ نالان

نه چوپانی تو، نام تست چوپان

ندانستی که در مهد گلستان

سحر خندید گل، شب گشت پژمان

نرنجیدم ز سیر چرخ گردان

درونم پاک بود و روی، رخشان

چنین پرسید سنگ از لعل رخشان

که از تاب که شد، چهرت فروزان

بدین روشن دلی، خورشید تابان

چرا با من تباهی کرد زینسان

اگر عدل است، کار چرخ گردان

چرا من سنگم و تو لعل رخشان

بگو این نکته با گوهر فروشان

که خون خورد و گهر شد سنگ در کان