بده جامی که خواهد سوخت جانم

نمایم راز با کل از نهانم

چگونه سر توحیدش نخوانم

نظرداری تو در شرح و بیانم

بجز حلاج چیزی می ندانم

که باوی گفتم و ازوی بخوانم

یقین شد حاصلم کل بیگمانم

که از سرّ یقین شد کل عیانم

تو وصل خود نما تا جان فشانم

بجان و سر ترا بیشک بخوانم

ببخشا این زمان بر جسم و جانم

تو میگوئی کنون راز نهانم

ندانم من که در کون و مکانم

حقیقت جسمم و هم نور جانم

درون جمله اسرار نهانم

یقین من حاجت هرکس بدانم

یکی ذاتست بیرون از مکانم

ز بالای صفات جاودانم

مرا عشق است اینجا راز دانم

که میداند همه راز نهانم

شده با کل همه جزء جهانم

نموداریست این عضو عیانم

چو نقد خود نمودم بهر جانم

صور افتاد کل راز نهانم

منت منصورم ای جان جهانم

که اسرار توهم بر تو بخوانم

چه باشد جان بگو تا باز دانم

که از دل خوار و سرگردان چوجانم

سؤال قطره بود از راز جانم

بگو تا کل شود عین روانم

چو من خورشید جمله عاشقانم

گهی پیداست جان گاهی نهانم

منست او و منم ای شیخ جانم

در او گم گشت جان او شد جهانم

چو این پرده حقیقت بردرانم

بدانی این زمان از بی نشانم

ز وصف ذات خود هم خویش دانم

حقیقت نکتهٔ با تو بخوانم

هر آنکس را که خواهم من برانم

هر آنکس را که میخواهم بخوانم