بقدر خود تو ره بردی جلالش

که تا بوئی بیابی ازوصالش

یقین چون آب در عین وصالش

شده آیینهٔ جان در جمالش

فنا شو خاک و او را ده وصالش

چو خود اندر تجلّی جلالش

ولی زابست اینجاگه جمالش

که اعیان آمد از نور جلالش

حقیقت آینه دانم جمالش

همی یابم در او عکس خیالش

دمی گریانم از شوق وصالش

که میبینم برون نور جمالش

وصال اینجاست بر خور از وصالش

نظر کن در درون نور جلالش

بدین بت میتوان دیدن جمالش

که این بت هست عین اتّصالش

اگر بنمایدت ناگه جمالش

تو خود یابی حقیقت اتصالش

اگر در دیده دریابی وصالش

عیان بینی تجلّی جمالش

از این هر دو نمود لایزالش

نظر میکن تجلّی جلالش