شما را ار هزاران گونه باغست

مرا بر دل هزاران گونه داغست

همی دانست کش رامین به باغست

دلش را باغ بی او تفته داغست

برفتم سوی خاتون، او بباغست

جهان از تف تو گویی چون چراغست

کسی کز اوّلش پر درد وداغست

کجا او را هوای باغ و راغست

جهان گر سر به سر بستان و باغست

مرا با رویش از عالم فراغست

به زلفش مشک را تشبیه کردم

بگفتا آن ز سودای دماغست

به هجران صبر نتوانم که وصلش

[...]

مگو نرگس بخوبی چشم باغست

که گر چشمست او حنبه چراغست