بخود گفت این جهان افروزی از ماست

بنام ماست، هر رمزی که اینجاست

چو گرگ از گله هر شام و سحر کاست

شبان از خواب بی هنگام برخاست

اگرچه گلشن ما، دشت و صحراست

ز هر جا رسته‌ایم، آنجا مصفاست

مرا آن پستی دیرینه بر جاست

فروغ پاکی، از چهر تو پیداست

وفاداری مجوی از زن که بی‌جاست

کزین بربط نخیزد نغمه راست