حیل بگذار و مشنو از حیل‌ساز

که موش آهن خورَد‌، کودک برَد باز

از آن گریم که جسم و جانِ دمساز

به هم خو کرده‌اند از دیر‌گه باز

بزرگان چون شدند آگه ازین راز

برآوردند حالی یک‌سر آواز

به صد نوبت دهد جانی به آغاز

به یک نوبت ستاند عاقبت باز

ز گرمی آن چراغ گردن‌افراز

دعا را داد چون پروانه پرواز

ز دانه گر خورم مشتی به آغاز

دهم وقت درودن خرمنی باز

گه آن بی‌پرده را موزون کنم ساز

گه این گنجشک را گویم زهی باز‌!

نگار‌ی اکدش‌ست این نقش‌ِ دمساز

پدر هندو و مادر ترک طناز

ندارد دخل و خرجش کیسه‌پرداز

سوادش نیم کار ملک ابخاز