ز گیهان مر ترا خواهد به ناچار

ازیرا کش تو بردی دل به آزار

هم از گریه بماند و هم ز گفتار

بران بخشای کاو باشد چنین زار

همی گفت ای انوشین دایه زنهار

مکن جان مرا یکباره آوار

سخن دانی بسی هنگام گفتار

هنر داری بسی در وقت کردار

چنان چون تو مرا یاری درین کار

خدا بادا به هر کاری ترا یار

جوانمردی بکار آرد به کردار

که بی کردار ناخوبست گفتار

نگارستان و باغ و کاخ شهوار

مرا هستند همچون دوزخ تار

ز شب بینم بلا وز روز تیمار

فزاید بر دلم زین هردوان بار

شما را دیده ام در عشق بی یار

دو بیدل هر دو بیروزی از این کار

چو ویس ماه روی حور دیدار

شنید از دایه این وارونه گفتار

نه او بفریبدم هرگز به دیدار

نه تو بفریبیم هرگز به گه گفتار

زنان را گرچه باشد گونه گون چار

ز مردان لابه بپذیرند و گفتار

مرا کی دل دهد کردن چنین کار

که شرم خلق باشد بیم دادار

چو مهر آمد بباید ساخت ناچار

ببردن کام و ناکام از کسان بار

به چشمش روز روشن چون شب تار

به زیرش خز و دیبا چون سیه مار

نبرد جانت را از درد و آزار

نشوید دلت را از داغ و تیمار

خردمند از خرد جوید همه چار

به دست چاره بگذارد همه کار

سروش و بخت را چندین میازار

به گفتاری که باشد نا سزاوار

که رامین را به تو دیدم سزاوار

تو او را دوستگانی او ترا یار

به فریاد آمد از سختی دگر بار

مگر صد بار گفت ای دایه زنهار