من آن مورم که در پایم بمالند

نه زنبورم که از دستم بنالند

کجا خود شکر این نعمت گزارم

که زور مردم آزاری ندارم

چو کم‌‎خوردن طبیعت شد کسی را

چو سختی پیشش آید، سهل گیرد

وگر تن‌‎پرور است اندر فراخی

چو تنگی بیند، از سختی بمیرد

اگر حنظل خوری از دست خوشخوی

به از شیرینی از دست ترش‌روی

مبر حاجت به نزدیک ترش روی

که از خوی بدش فرسوده گردی

اگر گویی غم دل با کسی گوی

که از رویش به نقد آسوده گردی

گر آب چاه نصرانی نه پاک است

جهود مرده می شویی چه باک است

چه خوش گفت آن تهیدست سلحشور

جوی زر بهتر از پنجاه من زور