شنیدستم که روزی کرد لیلی

به قصد فصد سوی نیش میلی

چو زد لیلی به حی نیش از پی خون

به هامون رفت خون از دست مجنون

چو از مژگان فشانی قطره ی آب

چو آتش افکند در جان من تاب

ز معجزهای حسن توست دانم

که از آب افکنی آتش به جانم

از آن اندیشه کن کاین جان بدبخت

بزندان فراموشان کشد رخت

کسی کو از تو بسیار آورد یاد

همی گوید که مسکین آدمیزاد

صلای باده زد پیر خرابات

بیا ساقی که فی التأخیر آفات

سلوک راه عشق از خود رهائی است

نه قطع منزل و طی مقامات

جهان مرآت حسن شاهد ما است

[...]