به حق نالم ز هجر دوست زارا

سحرگاهان چو بر گلبن هَزارا

قضا گر داد من نستاند از تو

ز سوز دل بسوزانم قضا را

چو عارض برفروزی می‌بسوزد

[...]

دلا‌ تا کی همی جویی منی را

چه داری دوستْ هرزه دشمنی را

چرا جویی وفا از بی‌وفایی

چه کوبی بیهُده سرد آهنی را

اَیا سوسن بناگوشی که داری

[...]

چه چیزست آن رونده تیرک خرد؟

چه چیزست آن پلالک تیغ بران؟

یکی اندر دهان حق زبانست

یکی اندر دهان مرگ دندان

رفیقا، چند گویی: کو نشاطت؟

بنگریزد کس از گرم آفروشه

مرا امروز توبه سود دارد

چنان چون دردمندان را شنوشه

درنگ آسا سپهر آرا بیاید

کیاخن در رباید گرد نان را

نباشد زین زمانه بس شگفتی

اگر بر ما ببارد آذرخشا

چو گرد آرند کردارت به محشر

فرو مانی چو خر به میان شلکا

کمندش بیشه بر شیران قفس کرد

فیلکش دشت بر گرگان خباکا

همی بایدت رفت و راه دورست

به سغده دار یکسر شغل راها

بزرگان جهان چون بند گردن

تو چون یاقوت سرخ اندر میانه

ایا خورشید سالاران گیتی

سوار رزم ساز و گرد نستوه

شبی دیرند و ظلمت را مهیا

چو نابینا درو دو چشم بینا

درنگ آر ای سپهر چرخ وارا

کیاخن ترت باید کرد کارا

چراغان در شب چک آن چنان شد

که گیتی رشک هفتم آسمان شد

چو یاوندان به مجلس می گرفتند

ز مجلس مست چون گشتند رفتند

نیارم بر کسی این راز بگشود

مرا از خال هندوی تو بفنود

اگرچه در وفا بی شبهی و دیس

نمی‌دانی تو قدر من ازندیس

بود زودا، که آیی نیک خاموش

چو مرغابی زنی در آب پاغوش

الهی، از خودم بستان و گم کن

به نور پاک بر من اشتلم کن

سر سرو قدش شد باژگونه

دو تا شد پشت او همچون درونه