شبی که جام می وصل درمیان آید

چو شیشه هر نفس آن شوخ در کنار خوش است

فروغ گوش گل از آتشین نوای من است

دماغ غنچه تر از نشاه صدای من است

که را وسیله گلچینی وصال کنم؟

کسی که محرم او نیست آشنای من است

صبا چو بگذرد از ما، ز داغ گل بیز است

قدح به ما چو رسد، از شکست لبریز است

چگونه شیشه ناستد تمام شب به نماز

که در صلاح، به از زاهد سحرخیز است

پیاله ای که به گلبرگ لعل او نرسد

[...]

چه سان به نامه عاشق سرش فرود آید

ز دیدن گل کاغذ، بهار را ننگ است

به سان مهره شطرنج، از متاع جهان

به غیر خویش، متاعی به خانه نتوان داشت

هما ز سایه دهد گرچه دولتی به شهان

ولی چو سایه، خودش از قفای درویش است

تمام یافته پوست تخت، می داند

که تخت پادشهان، نصف جای درویش است

سفید گشت سرم از شکوفه پیری

اگر چه برگ رسان جوانی ام چو درخت

اگر زمانه بنای ستم کند، چه علاج

می نشاط مرا ساز غم کند، چه علاج

چگونه حسن نباشد به بوالهوس محتاج

که هست آتش سوزان به خار و خس محتاج

اگر برون نرود گل ز بوستان، چه کند

نسیم بی ادب افتاده و صبا گستاخ

نیامدی که مبادا بمیرم از شادی

بیا که مرگ به از انتظار می باشد

به دور میکده باید شراب چندان ریخت

که لای خم، ره آمد شد عسس بندد!

چه سان مویز نگردم به غورگی، که فلک

کمر به چیدن انگور نیمرس بندد

رسید موسم گل، باده در پیاله کنید

دماغ سوزی این کار، همچو لاله کنید

به آن پری بخورانید یک دو جام دلیر

چو بی خبر شود از خود، به من حواله کنید

ثبات خانه تن را حباب می داند

بنای جلوه گری را سراب می داند

قدح که هیچ نمی داند از مراتب بزم

شراب را ز غم او کباب می داند

به نیم جو نخرد ذوق آرمیدن را

[...]

مشو ملول که ساغر ز دست خواهد شد

نصیب و قسمت ما آنچه هست خواهد شد

به قصد صنع خدا چون به خود نظاره کند

خداپرست نشد، خودپرست خواهد شد

به پنجه مژه از باغ، ژاله باید چید

به جای گل ز چمن داغ لاله باید چید

خراب تا نشود خانه، زود بر لب طاق

قرابه های می دیرساله باید چید

تو تاب درد نداری، مپرس درد مرا

به درد من چو رسی، دردمند خواهی شد

نصیحتی بشنو غنچه، پیش گل منشین

که از مصاحبتش هرزه خند خواهی شد

به تخم اشک من از جوی دیده گوید آب

[...]

دو چشم من چو بر آن شوخ بی وفا افتاد

یکی گریست به حالم، یکی دگر خندید

درین چمن، گل امسال همچو پار نبود

به جای غنچه شاداب، غیر خار نبود

صنوبر از همه سو آفتاب گز می کرد

ز برگ ریز خزان سایه با چنار نبود

پیاده، رو به عدم داشت فوج تاج خروس

[...]

مرا به نسبت آدم، زمانه خوار کند

خطا ز دست پدر شد، پسر چه کار کند

صبا کجاست که از غنچه لبت، حرفی

زند به گوش خزان، کار صد بهار کند

نگه ذخیره نماید همیشه مردم چشم

[...]