حجاب چهره جان می شود غبار تنم

خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم

چنین فقس نه سزای چو من خوش الحانی است

روم به گلشن رضوان، که مرغ آن چمنم

به عزم مرحله عشق پیش نه قدمی

که سودها کنی ار این سفر توانی کرد

قدم به راه طلب چون نهی ز جان بگریز

که شرط راه بود جان من شکیبایی

سر قبول بباید نهاد و گردن طوع

که آنچه حاکم عادل کند همه داد است

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای

که بر من و تو در اختیار نگشوده است

مزن ز چون و چرا دم که بنده مقبل

قبول کرد به جان هر سخن که سلطان گفت