چرا نگرید چشم و چرا ننالد تن

کزین برفت نشاط و از آن برفت وسن

چنان بگریم کم دشمنان ببخشایند

چو یادم آید از دوستان و اهل وطن

سحر شوم ز غم و پیرهن همی بدرم

[...]

شب سیاه چو برچید از هوا دامن

زدوده گشت زمین را ز مهر پیرامن

ز برگ و شاخ درختان که بر زمین افتاد

فروغ مهر همه باغ کرد پر سوسن

چو برگ برگ گل زرد پاره پاره زر

[...]

سپهر قدر بزرگی که بر عدو و ولی

بضر و نفع بگردد همی سپهر آیین

حریم ملک چنان شد ز امن و حشمت او

که بنده وار برد سجده کبک را شاهین

نمونه ای ز فروزنده عفو او فردوس

نشانه ای از گدازنده خشم او سجین

هوای جان بفروزد گرش بتابد مهر

بنای عمر بسوزد گرش بجوشد کین

گمان او دل او را گواهی ندهد

که نه سجل کند او را به وقت علم یقین

به هر سپیده دمی و به هر شبانگاهی

عروس روز که گیتی ازو برد تزیین

ز حرص طلعت او بر زند ز گردون سر

ز شوق خدمت او برنهد به خاک جبین

زهی زدوده و افزوده دین و دولت را

به رأی های صواب و به عزم های متین

بکرد حشمت تو کار رایت و مرکب

نمود خامه تو فعل خنجر و زوبین

ذکا و ذهن تو در سبق وامق و عذرا

سخا و طبع تو در عشق خسرو و شیرین

در آفرینش اگر مرکبی شدی اقبال

به نام جاه تو بودیش داغ گرد سرین

وگرنه مهر فراوان شدی و این نه رواست

به نقش نام تو زادی ز کان و کوه نگین

درنگ حزم تو در مغز کوه گیرد جای

شتاب عزم تو بر پشت باد بندد زین

اگر بسنجد حلم تو را سپهر کند

ز کوه قافش پا سنگ پله شاهین

دل ولی و عدوی تو را امید و نهیب

که هست اصل حیات و ممات از آن و ازین

همی نوازد چون زیر رود از زخمه

همی شکافد چون مغز سنگ از میتین

اگر نباشد رای تو را سپهر دلیل

وگر نگردد عز تو را ستاره معین

شکسته بینی جرم صحیفه گردون

گسسته یابی عقد طویله پروین