نهاد زلف تو بر مه ز کبر و ناز قدم

کراست دست بر آن مشک گون غالیه شم

چو بود عارض تو لاله طبیعی رنگ

مگر نمود مرا عنبر طبیعی خم

بهاری روی تو از زلف تو فزون گشته ست

[...]

بخواست کاغذ و برداشت آن نگار قلم

مثل صورت خود را برو کشید رقم

چنان نگاشت تو گفتی که کاغذ آینه بود

پدید گشت در او روی آن بدیع صنم

قلم چو صورت او دید شد بر او عاشق

[...]

پیام داد مرا دولت خجسته به تو

که ای دو دیده و جان شهنشه اعظم

تو را بشارت دادم به ملک هفت اقلیم

که تیغ تیز تو خواهد گشادن این عالم

به چین کنند به مدح تو خطبه بر منبر

به مصر و بصره به نامت زنند زر و درم

روان آدم شادان شد از تو شاه از آنک

به چرخ بردی از قدر گوهر آدم

به چون تو شاه به آیین شدست کار جهان

به چون تو خسرو روشن شدست چشم حشم

سرای ملکت محکم به تو شده عالی

بنای دولت عالی به تو شده محکم

برنده تیغ تو آسان کننده دشوار

رونده کلک تو پیدا کننده مبهم

برد سنان تو از روی پادشاهی چین

دهد حسام تو مر پشت کافری را خم

زده است بازوی تو در عنان دولت چنگ

نهاده پای تو اندر رکاب ملک قدم

چو شهریار تو باشی و پادشاه جهان

ندید خواهد چشم زمانه روی ستم

میان هند ببندی روان ز خون جیحون

کنون که گردد تیغت میان هند حکم

چو شد فروزان خورشید روشن از مشرق

کجا برآید از جایگاه تیره ظلم

تهی شود همه بیشه ز آهو و خرگوش

چو از نشیب که از خود برون شود ضیغم

زمین ز خون عدو گردد احمر و اشقر

چو کار زار تو گردد بر اشهب و ادهم

چو تیز ناوک تو با کمان بپیوندد

تن و روان مخالف جدا شوند از هم

چو آفتاب حسامت در آید از در هند

ز خون نماند اندر تن عدوی تونم

کنون که تیغ تو مانند ابر خون بارد

جهان سراسر گردد چون بوستان ارم

به هر کجا که نهد روی رایت عالیت

به دولت تو نیاید فتوح و دولت کم