ز نقش کلک تو روشن بشب دو چشم فلک

ز زخم گرز تو تاری بروز چشم گراز

چو تیغ و تیر بر اندام دشمنان دم سوز

چو شیر و شکر با طبع دوستان دمساز

عدو چو بشنود آواز تو بروز نبرد

فزون ز آهی دیگر نماندش آواز

بجنگت اندر سوک و بصلحت اندر سور

بکینت اندر رنج و بمهرت اندر ناز

جهانیان همه گشتند بنده تو بطبع

بدانکه هستی دشمن گداز و بنده نواز

به پیش فضل تو فضل جهانیان چونانکه

به پیش صنع خداوند صنع لعبت باز

هر آنکسی که بود کام وی بخدمت تو

بر آسمان برین او گذر کند چون باز

همیشه دولت و آرامش و نشاطت هست

همیشه جان تو با رامش و خرد انباز

موافقان را جود تو هست گنج آگن

منافقان را خشم تو هست جان پرداز

همی فغان کند از رنج دو بنانت قلم

یکی بنه قلم و سوی ساغر می تاز

همیشه تا در ناز و نیاز و انده و رنج

بود بمردم گاهی فراز و گاهی باز

همیشه روز تو امروز خوشتر از دی باد

همیشه بادت انجام بهتر از آغاز

ز دور چرخ فرو ایستاده چنبر چرخ

شبم چو چنبر بسته در آخرش آغاز

برآمده ز صحیفه فلک چو شب انجم

چو روز در دل گیتی فرو شده آواز

من و جهان متحیر ز یکدگر هر دو

پدید و پنهان گشته مرا و او را راز

چه چاره سازم کز عشق آن نگار دلم

ز شادمانی فردست و با غمان انباز

فراز عشق مرا در نشیبی افکندست

که باز می نشناسم نشیب را ز فراز

اگر سپهر بگردد ز حال خود تو مگرد

وگر زمانه نسازد تو با زمانه بساز

کسی چه دارد غم کش بود خداوندی

بسان خسرو محمود شاه بنده نواز

خدایگان جهان سیف دولت آنکه برو

در سعادت شد بر جهان دولت باز