اگرچه زار کسی مدح او کند ز سخاش

چنان کند که نماند کس از نژادش زار

بمدح او نرسد رنج مدح گویان را

که طبع تیز نباشد ز تیزی بازار

بداد و دانش و دین و بفر و بخت و ظفر

چو کردگار ز همت جداست میر از یار

مخالفش نشناسد که چون بود شادی

موافقش نشناسد که چون بود تیمار

ز یک عطاش توانگر شود دو صد درویش

شود درست ز یک دیدنش دو صد بیمار

همیشه بادی از ملک خویش خرم و شاد

همیشه بادی از عمر خویش برخوردار

چو زلف او ندهد بوی هیچ اسپر غم

چو روی ندهد هیچ روزگار نگار

نسیم آن ببهار است و آن این همه روز

نگار این همه سالست و آن او ببهار

رخان دوست همی بین اگر بشد نسرین

لبان دوست همی بوس اگر بشد گلنار

همی رسد ز هوا بر زمین نثار درر

همی شود ز زمین بر هوا بخار بخور

اگرچه هست زمین جای دیو و معدن دد

اگرچه هست هوا جای حور و معدن نور

ز ابر گشت هوا جای دیو و معدن دد

ز لاله گشت زمین جای نور معدن حور

گسسته ابر بهاری طویله لؤلؤ

شکسته باد شمالی شمامه کافور

یکی ز خاک نماینده دیبئه منقوش

یکی ز تاک فشاننده لؤلؤ منثور

بسوی صحرا تازد همی ز کوه غزال

بدانکه کوه بماند همی به پشت سمور

چو تکیه گاه سلیمان شده است باغ و در او

ز بیر کرده چو داودیان شکوفه زبور

جهان مرجان خطی نوشت بر مینا

قلمش ابرو مدادش مطر دبیر دبور

زمین چو خزه ملون بگونه گونه نبات

هوا چو شعر مطرز ز گونه گونه طیور

ز لاله کوه چو از نقش ما نوی دیبا

ز گل درخت چو از نور ایزدی که طور

شکفته لاله چو رخسار دلبر می خوار

دمیده نرکس چون چشم لعبت مخمور