دلم ز وصل تسلی نمی شود امروز

اگر غلط نکنم، هجر یار نزدیک است

به زیر خاک فصیحی به چشم گریان رفت

مزار اوست هر آنجا که چشمه‌ساری هست

شرر به آتش و شبنم به بوستان برگشت

حضور خاطر عاشق هنوز در سفرست

تلاش بیهده ای می کند سر خورشید

ستاده (فتاده؟) است بلند، آستان حضرت دوست

چو داغ لاله مرا در حدیقه هستی

به پاره دل و لخت جگر مدار گذشت

شرر به آتش و شبنم به بوستان برگشت

حضور خاطر عاشق هنوز در سفرست

حباب کسب هوا می کند ز بی بصری

درین محیط که کشتی نوح در خطرست

دمید صبح قیامت، رسید روز جزا

هنوز صائب مغرور مست و بیخبرست

بود ز آب و زمین بی نیاز، حاصل ما

که تخم مردم آزاده، دامن افشانی است

ز پرده سوزی عصمت بود زلیخا خوار

عزیز گشتن یوسف ز پاکدامانی است

ز چین ابروی دلدار نیستم نومید

که نوبهار در آغاز، غنچه پیشانی است

مرا چگونه جلای وطن کند دلگیر؟

که در صدف، گهرم بی صدف ز غلطانی است

مرا به صحبت همجنس رهنما گردید!

که مومیایی این دلشکسته، انسانی است

اگرچه نیست مرا بهره ای ز جمعیت

به این خوشم که دل ایمن از پریشانی است

ز انتظار به چشمم سیه شده است جهان

علاج دیده من سرمه سلیمانی است

مرا ز هوش لب نوخطان برد صائب

سیاه مستی من زین شراب ریحانی است

دلم گرفت ازین خاکدان پر وحشت

ره بهشت کدامست و منزل راحت

بلاست صحبت بیگانه و دیار غریب

کجاست منزل مألوف و یار بی کلفت

زسینه گشت جدا و نیافت محرم راز

[...]

گرانی از بدرون آید از در جنت

برون روم زدر دیگر ای فلان همت

خیال قرب گرانان دلم گران دارد

چو جای دیدن ایشان و کلفت صحبت

شود زدور چو سنگین عمامهٔ پیدا

[...]

برای آن که ظهور امام زود شود

همیشه ورد سحرگاه فیض العجل است

چو شعله زاتش شوقت مدام سوزد فیض

که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست