کجاست مجنون تا عرض داد دریابد

نگارخانة چین و جمال لیلی را

فرشته ای است در این طارق لاجورد اندود

که پیش آرزوی بی دلان کشد دیوار

صبا بلطف بگو آن غزال رعنا را

که سر بکوه و بیابان تو داده ما را

چه بودی ار سر زلفش بدستم افتادی

چون آستین لئیمان بدست درویشان

مقدری که بگل نکهت و بگل جان داد

به هر که هر چه سزا دید حکمتش آن داد

به غیر که بشد دین و دولت از دستم

بیا بگو که ز عشقش چه طرف بر بستم

به روزگار عزیزان که روزگار عزیز

حرام باشد بی دوستان بسر بردن

شد آن که اهل نظر بر کرانه میرفتند

هزار گونه سخن بر زبان و لب خاموش

پس ای ملک که من اندر تو آن همی شنوم

که در مسیح شنیدم ز فرقه جهال

ز دوری تو نمردم چه لاف مهر زنم

که خاک بر سر من باد و مهربانی من

دو چیز طیره عقل است دم فرو بستن

به وقت گفتن و گفتن بوقت خاموشی

چون میتوان بصبوری کشید بار عدو را

چرا صبور نباشم که جور یار کشم

مثال سرو بلندایستاده بر لب جوی

چرا نظر نکنی یار سرو بالا را