چو ساخت قد ترا حلقه عمر پا به رکاب

اشاره ای است که بر در زن از جهان خراب

چه نسبت است به یوسف رخ نکوی ترا؟

برید از دو جهان هر که دید روی ترا

مسنج با دل شب فیض صبح انور را

چه نسبت است به عنبر، بهار عنبر را؟

چه آتش است به جان این دل مشوش را؟

که می خورد چو می ناب خون آتش را

حذر ز ناخن الماس نیست داغ مرا

که برگریز بود برگ عیش باغ مرا

فراغبال محال است راست کیشان را

نشانه تنگ کند بر خدنگ میدان را

به گریه جوهر بینش ز دیده ما ریخت

بهار عنبر ما در کنار دریا ریخت

چه غم اگر تهی از باده جام و شیشه ماست؟

که چشم پرفن ساقی هزار پیشه ماست

چنان که مهر خموشی سپند آفت‌هاست

نفس درازی بی‌جا کمند آفت‌هاست

دلم ربوده خط شکسته بسته اوست

که مومیایی دلها خط شکسته اوست

چه سود ازین که کتبخانه جهان از توست؟

ز علم هر چه عمل می کنی به آن از توست

دلیل راه توکل امید کوتاه است

عصا ز دست فکندن عصای این راه است

پلنگ اگر چه ز خشم آتش فروخته ای است

نظر به گرمی خویت ستاره سوخته ای است

هزار رنگ بلا در خمار میخواری است

گلی که رنگ شکستن ندیده هشیاری است

گل سر سبد روزگار، خوش خویی است

کلید گنج سعادت گشاده ابرویی است

چه شد که مجلس ما را ز شمع زیور نیست

بیاض گردن مینا ز صبح کمتر نیست

به زور خرده جان را نگاه نتوان داشت

به مشت ریگ روان را نگاه نتوان داشت

مدار خویش بزرگی که بر شراب نهاد

بنای دولت خود را به روی آب نهاد

خسیس باده چو نوشد خسیس تر گردد

که بستگیش فزاید گره چو تر گردد

می مدام دل لاله را سیه دارد

خدا ز عافیت دایمی نگه دارد!