نخست دامن رختی نکو بدست آور

دگر طعام که اول لبست پس دندان

اکر تو آدمی اعتقاد من اینست

که دیگران همه نقشند بر در حمام

زبهر زیب سر قبر صوف دستاری

به از متاع دعا و اثاث فاتحه نیست

بعرض و طول کتان لاف اگر زند برتنگ

بگو درآی که اینک گزست و این میدان

بسعی و رنج متاعی کسی بدست آرد

دگر کس آید و بیسعی و رنج بردارد

مرا ببستر اکر چه لت کتان انداخت

زروی صوف نظر بر نمیتوان انداخت

بود که صدر نشینان کوی در در جیب

نظر کنند بافتاده کفش صف نعال

بذیل جامه عمرت سجیف سرمد باد

بدرز آن عدد بخیهای او مه و سال