به هر گام بد مغفری زیر پی

پر از خون چو جامی پر از لعل می

کشنده سته مانده بی پای و پی

شمارنده از رنج خون گشت خوی

بدو داد تا مرز قزوین و ری

یکی عهد بر نامش افکند پی

همه شب بدین رای بفشرد پی

درازی شب کرد کوته به می

از آن پس یکی مه ز شادی و می

بیاسود با وی جهاندار کی

بفرمود تا خوان نهادند کی

پس از خوان نشستند در بزم می