بد از شهر ها سیصد و شست و پنج

ز گردش سراسر چو آکنده گنج

ز زر خشت تیرست و سی بار پنج

که مردی یکی بر گرفتی به رنج

صدش بدره بخشید دینار گنج

ز هر دیبه رخت پنجاه و پنج

شه بلخ چندان برافشاند گنج

که ماند از کشیدن جهانی به رنج

همان گه شد آسان بر آن ماه رنج

پدید آمدش در گویا ز گنج

ز گرشاسب ما بیش بردیم رنج

بدو بیش بخشد همی شهر و گنج

نماند به تیغ و به تدبیر و گنج

که آید ز دشمن به کشورش رنج

همی خواست کآسوده گردد ز رنج

که تا رفت زی طنجه بد سال پنج

مبندید دل در سرای سپنج

کش انجام مرگست و آغاز رنج

نه آن ماند خواهد که بازور و گنج

نه آن کس که درویش با درد و رنج